چشم من بی تو طلسمی است بهم بسته ز عالم

این معمای تحیر تو مگر بازگشایی

مقصد بینش اگر حیرت دیدار تو باشد

از چه خودبین نشود کس که تو در کسوت مایی

بی ادب بس که به راه طلبت راه گشودم

می زند آبله ام از سر عبرت کف پایی

طایر نامه بر شوقم و پرواز ندارم

چقدر آب کنم دل که شود ناله هوایی

بست زیر فلک آزادگی ام نقش فشردن

ناله در کوچهٔ نی شد گره از تنگ فضایی

خنده عمری ست نمی آیدم از کلفت هستی

حاصلی نیست در اینجا تو هم ای گریه نیایی

دل ز نیرنگ تو خون شد، خرد آشفت و جنون شد

ای جهان شوخی رنگ تو، تو بیرنگ چرایی

دل بیدل نکند قطع تعلق ز خیالت

حیرت و آینه را نیست ز هم رنگ جدایی